کد مطلب:259508 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:149
ستایش مولای مان امام زمان از زیارت جامعه ی کبیره
مجلسی اول قدس سره، در مورد زیارت جامعه ی كبیره می گوید: این زیارت، زیارتی كامل برای تمام امامان در حرم هر یك از ایشان است؛ هر گاه قصد زیارت داشته باشی به نیت امامی كه به زیارتش رفتی و نیز امامان دیگری كه در دور و نزدیك هستند، می توانی همگی را زیارت كنی. و اگر در هر زیارت، یكی از امامان علیهم السلام را قصد كنی و بقیه را بالتبع قرار دهی بهتر است؛ همان طور كه من نیز این گونه نیت می كنم.
در رؤیایی صادقه، امام رضا علیه السلام را زیارت كردم كه این كار را تأیید و آن را نیكو شمرد. زمانی كه به زیارت حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام مشرف شدم و در اطراف آن روضه ی مقدسه شروع به مبارزه با نفس كردم، و به بركت آن امام عزیز، خداوند باب مكاشفه را بر من گشود؛ مكاشفاتی كه عقل های ضعیف، تحمل شنیدنش را ندارند.
در آن عالم مكاشفه - و اگر می خواهی بگو بین خواب و بیداری - در حالی كه در رواق عمران نشسته بودم دیدم كه در سامرا هستم، زیارتگاه آن دو امام علیهماالسلام را دیدم كه در نهایت ارتفاع و آراستگی است و بر مرقد پاك آن دو بزرگوار پوشش سبز رنگی دیدم كه از لباس های بهشتیان بود و در دنیا نظیر آن را ندیده بودم.
در این حال، مولای مان و مولای همه ی مردمان امام زمان صلوات الله علیه را دیدم كه پشت به ضریح و رو به درب حرم نشسته است. با دیدن آن حضرت، شروع به خواندن زیارت جامعه با صدای بلند مثل مداحان نمودم؛ پس از پایان زیارت، آن حضرت فرمودند: زیارت خوبی است.
عرض كردم: مولای من؛ جانم به قربانت؛ زیارت جد بزرگوارتان است، یعنی زیارتی است كه از ناحیه ی جد بزرگوارتان امام هادی علیه السلام به ما رسیده است، و به قبر آن حضرت اشاره كردم.
فرمود: آری؛ وارد شو. پس از ورود. نزدیك درب ایستادم؛ فرمود: پیش بیا.
[ صفحه 420]
عرض كردم: مولای من؛ می ترسم بی ادبی شود، و كفر ورزیده باشم.
فرمود: اگر این كار با اجازه ما باشد، اشكالی ندارد. كمی پیش رفتم، و ترسان و لرزان بودم. فرمود: بیا جلو؛ بیا جلو. و آن قدر پیش رفتم كه نزدیك حضرتش قرار گرفتم.
فرمود: بنشین. عرض كردم: مولای من؛ می ترسم.
فرمود: نترس. همانند غلام و نوكری كه در پیشگاه مولای بزرگواری می نشیند، نشستم.
فرمود: راحت باش، و چهار زانو بنشین؛ تو خسته هستی؛ پیاده و پابرهنه آمده ای.
خلاصه آن بزرگوار نسبت به غلام شان الطاف بزرگ نمودند، و گفتگوهای ارزشمندی كردند كه توصیف آن و بازگو كردنش ممكن نیست؛ و بیشترش را نیز از یاد برده ام. سپس از خواب بیدار شدم و در آن روز شریف، اسباب زیارت فراهم شد، با آن كه مدت طولانی بود كه راه بسته بود، و موانع بزرگی در این راه ایجاد شده بود؛ به لطف خداوند راه باز شد و آن موانع برطرف گردید، و من توانستم - همان گونه كه حضرت فرموده بودند - با پای پیاده و برهنه، به زیارت مشرف شوم.
شبی در حرم شریف ماندم، و بارها این زیارت را خواندم، در آن شب در بین راه نیز در حرم مطهر، كرامت هایی عجیب؛ بلكه - بهتر بگویم - معجزه هایی شگفت انگیز برایم آشكار شد كه بیانش طول می كشد.
خلاصه شك ندارم كه این زیارت، از امام هادی علیه السلام رسیده و امام زمان ارواحنا فداه نیز آن را تأیید فرموده اند و بهترین و كامل ترین زیارت ها است، و پس از خوابی كه دیدم، بیشتر اوقات، امامان علیهم السلام را با این زیارت یعنی زیارت جامعه زیارت می كنم. و در عتبات عالیات، آن بزرگواران را زیارت نكردم مگر با این زیارت و به همین جهت شرح و توضیح اكثر زیارت ها را به تأخیر انداختم تا به شرح این زیارت شریف بپردازم. [1] .
[ صفحه 421]
در رؤیایی صادقه، امام رضا علیه السلام را زیارت كردم كه این كار را تأیید و آن را نیكو شمرد. زمانی كه به زیارت حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام مشرف شدم و در اطراف آن روضه ی مقدسه شروع به مبارزه با نفس كردم، و به بركت آن امام عزیز، خداوند باب مكاشفه را بر من گشود؛ مكاشفاتی كه عقل های ضعیف، تحمل شنیدنش را ندارند.
در آن عالم مكاشفه - و اگر می خواهی بگو بین خواب و بیداری - در حالی كه در رواق عمران نشسته بودم دیدم كه در سامرا هستم، زیارتگاه آن دو امام علیهماالسلام را دیدم كه در نهایت ارتفاع و آراستگی است و بر مرقد پاك آن دو بزرگوار پوشش سبز رنگی دیدم كه از لباس های بهشتیان بود و در دنیا نظیر آن را ندیده بودم.
در این حال، مولای مان و مولای همه ی مردمان امام زمان صلوات الله علیه را دیدم كه پشت به ضریح و رو به درب حرم نشسته است. با دیدن آن حضرت، شروع به خواندن زیارت جامعه با صدای بلند مثل مداحان نمودم؛ پس از پایان زیارت، آن حضرت فرمودند: زیارت خوبی است.
عرض كردم: مولای من؛ جانم به قربانت؛ زیارت جد بزرگوارتان است، یعنی زیارتی است كه از ناحیه ی جد بزرگوارتان امام هادی علیه السلام به ما رسیده است، و به قبر آن حضرت اشاره كردم.
فرمود: آری؛ وارد شو. پس از ورود. نزدیك درب ایستادم؛ فرمود: پیش بیا.
[ صفحه 420]
عرض كردم: مولای من؛ می ترسم بی ادبی شود، و كفر ورزیده باشم.
فرمود: اگر این كار با اجازه ما باشد، اشكالی ندارد. كمی پیش رفتم، و ترسان و لرزان بودم. فرمود: بیا جلو؛ بیا جلو. و آن قدر پیش رفتم كه نزدیك حضرتش قرار گرفتم.
فرمود: بنشین. عرض كردم: مولای من؛ می ترسم.
فرمود: نترس. همانند غلام و نوكری كه در پیشگاه مولای بزرگواری می نشیند، نشستم.
فرمود: راحت باش، و چهار زانو بنشین؛ تو خسته هستی؛ پیاده و پابرهنه آمده ای.
خلاصه آن بزرگوار نسبت به غلام شان الطاف بزرگ نمودند، و گفتگوهای ارزشمندی كردند كه توصیف آن و بازگو كردنش ممكن نیست؛ و بیشترش را نیز از یاد برده ام. سپس از خواب بیدار شدم و در آن روز شریف، اسباب زیارت فراهم شد، با آن كه مدت طولانی بود كه راه بسته بود، و موانع بزرگی در این راه ایجاد شده بود؛ به لطف خداوند راه باز شد و آن موانع برطرف گردید، و من توانستم - همان گونه كه حضرت فرموده بودند - با پای پیاده و برهنه، به زیارت مشرف شوم.
شبی در حرم شریف ماندم، و بارها این زیارت را خواندم، در آن شب در بین راه نیز در حرم مطهر، كرامت هایی عجیب؛ بلكه - بهتر بگویم - معجزه هایی شگفت انگیز برایم آشكار شد كه بیانش طول می كشد.
خلاصه شك ندارم كه این زیارت، از امام هادی علیه السلام رسیده و امام زمان ارواحنا فداه نیز آن را تأیید فرموده اند و بهترین و كامل ترین زیارت ها است، و پس از خوابی كه دیدم، بیشتر اوقات، امامان علیهم السلام را با این زیارت یعنی زیارت جامعه زیارت می كنم. و در عتبات عالیات، آن بزرگواران را زیارت نكردم مگر با این زیارت و به همین جهت شرح و توضیح اكثر زیارت ها را به تأخیر انداختم تا به شرح این زیارت شریف بپردازم. [1] .
[ صفحه 421]
[1] صحيفه ي مهديه (با ترجمه): 715 به نقل از دارالسلام: 2 / 43.